Bij het afscheid van een manuscript...

...en de wording tot een boek...

De laatste versie van Het levende labyrint is ingeleverd, nu is het wachten op de drukproeven. Als altijd gaat het gepaard met een gemengd gevoel van euforie over de gedane arbeid en de melancholie van het loslaten.

Kroniek van een idioot jaar had dit stukje ook wel kunnen heten. Nooit eerder heb ik in zo’n recordtijd een boek geschreven, ruim zeshonderd pagina’s in ruim een jaar, wat voor iemand die eindeloos kan kauwen op zinnen, scènes en plotlijntjes vooral zelfoverwinning is. Een ongelooflijk intensief jaar, nog los van een aantal persoonlijke perikelen die flink aanspraak maakten op tijd en emoties, waarin er buiten het schrijven, werk en genoemde perikelen weinig tijd was voor wat anders. Vrienden die ik te weinig heb gezien, concerten, voorstellingen, feestjes en de laatste Tim Burton die ik heb gemist. Een gevoel dat het schrijven mij beheerste in plaats van andersom. Weinig tijd ook voor de existentiële schrijverswanhoop (weer zo’n boek, lukt me nóóit!). Een strakke deadline, dus ik had geen keus: het moest lukken.

Nu is het uit handen en gelukkig heb ik nog een deel te gaan voor ik definitief afscheid ga nemen van de personages die me zo dierbaar zijn geworden (Nick Rafiel, I owe you one). Intussen heb ik nog de laatste hand te leggen aan mijn vierde roman, De sterren stil, wat weer héél wat anders wordt dan de voorgaande drie - te verschijnen in januari 2013 -, ik ga in het najaar een weekje inspiratie voor deel 3 opsnuiven in Londen - helaas dit jaar geen tijd voor een langer verblijf - er zijn nog stapels researchboeken te lezen plus de topverhalen van de Paul Harlandprijs waarvoor ik dit jaar jureer, genoeg dus om het zwarte gat nog even op afstand te houden. Bovendien heeft het afgelopen jaar me er weer eens van doordrongen hoe belangrijk het is om bij de dag te leven en te genieten van wat er nu is. Tijd misschien ook om het dolce far niente nu eindelijk eens onder de knie te krijgen.

Binnenkort verschijnt er een interview met me in Holland SF, over Streken, De verborgen universiteit en de overeenkomsten tussen beide boeken (ja, die zijn er!) en daar licht ik ook weer een tipje van de sluier op over deel 2. In de gaten houden dus, dat blad!