De stad van de alchemist

De stad van de alchemist, het derde deel in De verborgen universiteit-trilogie, verschijnt op 12 januari 2016. Lees meer

Opus 5 deel 3 versie 1

Een beetje licht in mijn hoofd en met branderige beeldschermogen druk ik op de verzendknop. Baf. De eerste versie van De stad van de alchemist, deel 3 van de Verborgen universiteit, is onderweg naar mijn redacteur. En ik leun een beetje weemoedig maar voldaan achterover in mijn supercomfortabele en inmiddels aardig uitgewoonde directeursstoel van waaruit ik de lotgevallen van mijn personages bestier. 

Van iets wat ooit als gedachte-experimentje, als leuk projectje voor mezelf tussen het schrijven van Streken en De sterren stil in begon, is die trilogie uitgegroeid tot proporties die ik niet had kunnen voorzien. Zoals vrijwel ieder boek is het 'a tale that grew in the telling', met wortels naar het verleden die me verleidden uitgebreid research te doen (hoe schrijf je een alchemistisch recept, om maar wat te noemen), personages die meer in hun mars bleken te hebben dan een 'walk-on'-rolletje in deel 1 en zijpaden die erom schreeuwden ingeslagen te worden. Kortom, al denk je als schrijver alles nog zo onder controle te hebben, er blijft er altijd een mate van onvoorspelbaarheid en dat maakt het schrijven tot zo’n geheimzinnig, betoverend - en soms ook frusterend - proces.

Bijzonder aan het schrijven van een trilogie was de ontdekking van wat zich in de ruimte tussen de boeken kan afspelen. Natuurlijk had ik de grote lijnen wel uitgezet, maar in het luchtledige tussen het afronden van deel 2 en het begin aan deel 3, kwamen ineens twee personages bij me met een ontwikkeling die ik zelf niet had voorzien. Ze wilden iets en ik zag dat het goed was. Ik heb ze hun zin gegeven. 

Alles bij elkaar heeft de trilogie de omvang van zo'n zes à zeven keer Streken of De sterren stil, boeken waar ik toch gemiddeld zo'n twee jaar over doe, dus eigenlijk is het best nog snel gegaan, helemaal in aanmerking genomen dat ik niet fulltime schrijf - verre van dat. Om de schoorsteen rokende te houden heb ik ook een kantoorbaan, geef ik les in creatief schrijven, vertaal ik boeken, beoordeel ik manuscripten en doe links en rechts nog zo wat klusjes die op mijn pad komen. Mijn eerste vertaalde boek komt in juni uit bij Querido: Vijftig jaar zwijgen (A Fifty-Year Silence), en vertaalproject nummer 2 ligt klaar. 

Nu komt de fase die me het liefst is. Herschrijven. Oscar Wilde zei dat hij een ochtend had gedaan over het weghalen van een komma en een middag over het terugplaatsen ervan en dat zijn de heerlijkste dagen die er zijn. Ik ben geen schrijver. Ik ben een herschrijver.  

En wanneer komt deel 3 dan uit? Daar heb ik na de redactieronde pas waarschijnlijk goed zicht op, dus dan zal ik dat zeker hier melden. Liefs zo snel mogelijk, want ik zit alweer vol nieuwe ideeën. Intussen wil ik iedereen die met smart wacht bedanken voor het geduld! Het komt. Echt. 

De sterren stil gaat XL

Zo ziet De sterren stil er in de grootletterversie uit. Voor iedereen die niet van kleine lettertjes houdt. Te bestellen bij Uitgeverij XL

Longlist

De sterren stil staat op de longlist van de Libris Literatuurprijs 2014!

Ge-Leestipt

Diverse boekhandels hebben De sterren stil al ge-Leestipt. Boekhandel De Reyghere in Brugge schrijft bijvoorbeeld: ‘Deze roman draait om de zoektocht naar de overleden Dennis vanuit het standpunt van twee naasten. Een mooie wisselwerking ontstaat tussen deze twee verhalen en vertelstijlen in een ontroerende roman over de verwerking van de dood van een geliefde.’ En Librisboekhandel Coelers in Rotterdam: Dit boek heeft veel indruk gemaakt! Het prachtige taalgebruik, de ontroering, de zwaarmoedigheid en de hoop zorgen voor een prachtig verhaal. Een boek dat veel meer aandacht verdient!’ 
Dat vind ik nou ook. Dus grijpt die sinterklaasenkerstboekenbonnen en spoedt u naar de boekhandel!

Tegen de verketening van het winkelen

De City rukt steeds verder op.

Er is geen plek op de wereld als het Londense East End (cliché maar waar!). Door de eeuwen heen de eerste halte voor immigranten op de vlucht voor vervolging of op zoek naar een beter leven; de Franse hugenoten in de achttiende eeuw, de joden in de negentiende, de Bengalen in de twintigste. In de achttiende eeuw hét centrum van de zijdeweverij, dankzij die hugenoten die hun vak daar voortzetten - Spitalfields is nog steeds vermaard om zijn zijdewevershuizen, waarvan er één in Folgate Street in oorspronkelijke staat te bezichtigen is -, begin twintigste eeuw vervallen tot de afgrond van armoede en ellende waar de Amerikaanse schrijver Jack London zeven weken in onderdook om zijn huiveringwekkende boek The People of the Abyss te schrijven. 

Inmiddels, de laatste twintig jaar, is het East End hip en steeds meer ‘gentrified’, met als gevolg dat veel val de kleine zelfstandigen, familiebedrijven die soms al generaties lang worden gerund, in de strijd om de grondprijzen het loodje leggen. En niet alleen eenpersoonsbedrijfjes met historische waarde hebben het moeilijk; ook nieuwe creatieve en alternatieve ondernemingen moeten knokken voor hun bestaan. De aangrenzende City rukt op en jaagt de huurprijzen astronomische hoogten in. Je hoeft Spitalfields Market, nu Old Spitalfields Market geheten, maar te bezoeken om het symbool te zien; eeuwenlang werd er de grootste groente- en fruitveiling in de omgeving gedreven maar toen die in de jaren negentig sloot, werd het gebouw herbouwd tot een winkel- en eetparadijs; een hal voor antiek- en vintagemarkten en daaromheen nieuwbouw waar de ‘verketening’ van het winkelen grof heeft toegeslagen.

Om het hoofd te bieden aan die ontwikkelingen hebben veel van de overgebleven kleine zelfstandigen zich nu - met gevoel voor historie - in november vorig jaar verenigd in de East End Trades Guild. Al ruim een half jaar volg ik op Spitalfieldslife.com hun verrichtingen en intussen is er al aardig wat bereikt: erkenning door de regering dat de economische waarde van kleine bedrijven voor een gebied niet onderdoet voor die van winkelketens, compensatie voor omzetverlies tijdens de aanleg van een nieuwe spoorlijn, behoud van een winkel waarvan de ondernemer eruitgezet dreigde te worden door de verhuurder die er een keten-winkel in wilde vestigen. 

Waarom schrijf ik dit? Omdat ik blij word van het feit dat kleine partijen met samenwerking grote dingen kunnen bereiken. Dat de macht blijkbaar niet altijd aan het geld en de schaalvergroting hoeft te zijn. Omdat ik blij word van de gedachte dat ik - en vele anderen - bij een volgend bezoek aan Londen weer even binnen kan kijken bij Gardners’ Market Sundriesmen, een toeleveringsbedrijfje voor winkels waar je papieren zakken in alle vormen, soorten, kleuren, maten en hoeveelheden kunt krijgen, een curiosum op zich, en dat nu gerund wordt door de vierde generatie Gardner. Of een sandwich eten bij Leila’s Shop, een biologische winkel en lunchroom waar je zo ongeveer het lekkerste brood van Engeland kunt krijgen. Om er maar een paar te noemen. Want voor winkelketens kun je naar Oxford Street, de Kalverstraat en naar ieder ander winkelcentrum in iedere andere stad in Europa.

Met dank aan Spitalfields Life

Vliegers en parachutes

In het verpleeghuis denk ik vaak aan kruiswoordpuzzels. Zoals mijn moeder ze vaak maakte (dat had ze een tijd, nu is het over). Dan vulde ze de puzzel in de krant in met potlood en als ze hem af had, gumde ze de woorden uit en maakte hem opnieuw, en dan gumde ze alles weer uit en maakte hem weer opnieuw tot ze de krant stuk gumde. Ik kocht een puzzelboekje voor haar van mijn zakgeld, want blijkbaar had ze aan één puzzel per dag niet genoeg. Maar die maakte ze ook steeds opnieuw, tot de bladzijden zowat doorzichtig waren van het gummen. In die uitgegumde hokjes kon je dan nog heel vaag de letter zien die in dat hokje moest wonen. Dat is het verpleeghuis. Allemaal kamertjes waar mensen in wonen die bijna uitgegumd zijn, maar als je heel goed kijkt, zie je nog wat er heeft gestaan. 

Uit: De sterren stil