De leukste theaterzaal

Op 12 augustus 2011 zat ik in de leukste theaterzaal ooit. Onder het viaduct van de A12 in Hackney Wick, Oost-Londen. Folly for a Flyover - een project dat gedurende de zomer een paaar voorstellingen organiseerde op die plek. Van losse houtblokken was onder dat viaduct een huis gebouwd, met een puntdak dat pront tussen de rijbanen omhoog stak, dat dienst deed als bar en box office. Naast dat huisje was een geïmproviseerde tribune en daar zaten we, pakweg tachtig bezoekers.

Ik keek naar de betonnen balken boven me, vol spinrag, de pilaren vol graffiti die de honderdduizenden auto’s dagelijks steunen. Hoe vaak kijk je nou echt naar de onderkant van een viaduct? Overigens hoorde ik daar wonderlijk weinig van het verkeer. Voor me stroomde een zijtak van de Lea langs, de kleine rivier van Oost-Londen die uitmondt in de Thames, en terwijl een enkele wandelaar of fietser voorbijkwam over het pad langs het water luisterden we naar een presentatie van audiocollages.

Omringd door graffiti en beton, met razend verkeer boven me, onderging ik een betoverende mix van dromerige, grappige of ontregelende verhalen, bezwerende geluidseffecten. Een verhaal van een meisje dat blind was geboren en vertelde hoe ze aan omgevingsgeluiden kon horen wat voor objecten er op haar pad kwamen. Ze nam ons luisteraars mee op een tocht door haar wereld en beschreef alles wat ze tegenkwam, tot aan de in lood gevatte ruiten van een kerk. Het laatste verhaal speelde zich af in Hackney Wick in een verre toekomst, als de Lea Londen heeft overstroomd. Een mooie ambitie voor zo’n klein riviertje, dacht ik, Londen onder water willen zetten. De schemering werd nacht, het kale straatlantaarnlicht versterkte de sfeer dat ik daar op een verborgen plek iets bijzonders meemaakte alleen maar.

Een volle maan zette sluierwolken in een gloed van zwart parelmoer toen ik terugliep naar Hackney Wick Station. Ik wist het al, maar toch is het mooi om nog eens bevestigd te krijgen dat betovering soms te vinden is op de meest onwaarschijnlijke plekken.
Tegenwoordig rij ik niet alleen onder viaducten door, ik kijk ook naar ze.